Open brief aan de partijleden: sterft gij oude vormen en gedachten

De kleilaag van politieke clans die zich tussen voorzitter en afdelingen genesteld heeft, is ideologisch en intellectueel compleet failliet. Het totale onvermogen om ook maar enig antwoord op de crisis van 2008 te bieden, laat staan zelfs maar een zetel winst te boeken sinds 2003 (indien we Stevaert als een uitzondering beschouwen moeten we teruggaan tot 1985 (!!)), heeft de laatste restant ideologische geloofwaardigheid van de partijleiding doen vervliegen. We moeten durven zeggen dat deze kleilaag onverkiesbaar geworden is.

Wie bespaart op justitie, oogst criminaliteit

De situatie bij justitie – duidelijk van rechtse makelij- is onhoudbaar geworden: voor de gevangenen, die geconfronteerd worden met barslechte detentievoorwaarden. Voor de cipiers die in lamentabele omstandigheden moeten werken. Voor rechtzoekenden, die jaren moeten wachten op een uitspraak. Voor rechters, die met onmogelijk verouderd materiaal moeten werken. Voor griffiers, die met te weinig zijn om de dienst te verzekeren. Voor burgers, die keer op keer geconfronteerd worden met feiten waarbij de dader nooit vrij had mogen rondlopen.

Debat over kernenergie: “de anti nucleaire lobby is verantwoordelijk voor de dood van een miljoen mensen per jaar door steenkool”

Het ziet er ook niet naar uit dat er snel een oplossing beschikbaar zal zijn. Het is simpelweg zo dat we ofwel steenkoolcentrales bouwen, ofwel kernenergie. Zeker in Europa gaat er voor zeer lange tijd niet genoeg capaciteit zijn in de renewables om alles te dekken EN gaat het tot ver, ver in de toekomst onmogelijk zijn om het intermittentieprobleem op te lossen.

Over tolerantie

Een bepaalde linkse tegenstrategie om dan maar ‘zuiverheid’ na te streven en rond alles en iedereen cordons te leggen vind ik tamelijk steriel. Soms lijkt het wel dat veel linkse mensen vooral met zichzelf bezig zijn: IK stem voor een zuivere linkse partij, dus aan MIJ zal het niet gelegen hebben. Dat is een van de betekenissen die ik geef aan de door mij wel eens gebruikte term ‘identitair links’ (de andere betekenis is: een linkerzijde die zich vastbijt in identitaire kwesties): linkse mensen die zich vooral lekker links willen voelen, als een deel van hun identiteit. Zonder zich verder te bekommeren om het maatschappelijk resultaat. Bij mij werkt dat anders: mijn project is om mensen die om allerlei redenen naar de N-VA zijn afgedwaald, terug te confronteren met linkse, progressieve, socialistische standpunten.

Rood is het nieuwe groen

Maar de manier waarop de beslissing genomen werd vond ik, in het licht van mijn ervaringen in de Antwerpse afdeling onder Patrick Janssens, ronduit verbijsterend: een open en democratisch debat waarin alle voor en tegens aan bod kwamen, waarna er uiteindelijk tot de stemming werd overgegaan. Voor een buitenstaander kan dit de evidentie zelve lijken, maar dat is niet zo. Jaren aan een stuk werd de partij strak ‘gemanaged’ van top naar basis, die enkel goed was om aan het einde van de rit de beslissingen bij handgeklap te bezegelen en vervolgens de folders in de bussen te gaan steken.